Hamza Humo rođen je 30. decembra 1895. godine u Mostaru, a preminuo je na današnji dan 19. januara 1970.
Potiče iz ugledne porodice čiji je član bio i alhamijado pisac Omer ef. Humo. U Mostaru je pohađao mekteb, osnovnu školu i gimnaziju. Nakon atentata u Sarajevu 1914. godine, dok je bio učenik mostarske gimnazije, uhapšen je i interniran u Mađarsku (Komarovo), a 1915. godine mobiliziran je u austrijsku vojsku. Tokom rata je služio kao tumač i pisar u bolnici u Beču. Nakon završetka rata, vratio se u Mostar, maturirao i upisao studije historije umjetnosti u Zagrebu, potom u Beču i Beogradu.
U Zagrebu je stekao prijateljstvo s mladim pjesnicima Antunom Brankom Šimićem, Ulderikom Donadinijem i svojim zemljakom Nikom Milićevićem, te se oduševio ekspresionističkim pokretom. Godine 1919. objavio je svoje prvo književno djelo, zbirku pjesama “Nutarnji život”.
Tijekom međuratnog perioda, u kojem je bio najplodniji i najintenzivniji, Humo je objavio više zbirki pjesama i napisao svoje najpoznatije i najznačajnije djelo, lirski roman “Grozdanin kikot” (1927.), koji je doživio više izdanja i preveden je na mnoge jezike.
Od 1923. godine uređivao je list Zabavnik, a od 1923. do 1931. bio je urednik časopisa Gajret. Od 1932. do 1937. radio je kao novinar u Pres-birou, a potom sve do rata bio je novinar u Politici.
Za vrijeme Drugog svjetskog rata Hamza Humo je boravio u Cimu kod Mostara. Nakon rata postao je urednik muslimanskog lista Novo doba, a kasnije je radio kao urednik Radio Sarajeva i direktor Umjetničke galerije.
Po motivima svog romana “Adem Čabrić” (1947.), snimljena je televizijska serija pod nazivom “Kože”.
Za svoje raznoliko i obimno književno djelo, Hamza Humo je dobio brojna priznanja, uključujući dvije velike nagrade – Nagradu Srpske akademije u Beogradu, kao i Dvadesetsedmojulsku nagradu SR BiH 1960. godine, koja mu je dodijeljena za životno djelo.
Hamza Humo preminuo je u Sarajevu 19. januara 1970. godine, ostavljajući iza sebe bogato naslijeđe u bosanskohercegovačkoj književnosti. Njegova djela i danas se čitaju i cijene zbog svoje poetske snage, emotivnosti i osjećaja za ljepotu bosanskog jezika.